Fablä

In volkstümlichen Erzählungen versuchen uns tierische Fabelwesen zu belehren, wie wir uns im Leben verhalten sollen.

D Amsla und där Schnäggu

D Amsla und där Schnäggu hei im Doorf unna umaal u Wett gmacht: Welds am Psetztag eendär in där Alpu sii, das çhennä de im Summär där Sennu machu und bifälu, ds andra mièssä där Hirt sii und hei de z folgä. D Amsla hei glaçhät und sii pumpusichär gsii, dasch gwinnä. Schii hei di ganz Ziit gsungu und gjodlut und hei ira Freid im Uistag voll uisggläbt.

Där Schnäggu hei schi abär sofort uf du Wägg gmacht und sii gigraamud und gigraamud, bi Tag und bi Nacht, ooni un einzigä Oigublick Ziit z värlièru. Und am Psetztag, bivors gitág^jät hei, sii är gsund und buschpär in där Hittu gsii.

D Amsla hei duⁿ Tag oi nit värgässu. In där eerschtu Morguliitri siisch soford uif und sii schnuärgschtracks zär Alphittu gflogu. Schtolz und sichär hei schi d Amsla uf ds Hittuⁿtach gsetzt und fää in einär Freid afa singu und laçhä: «Mi sum la ggascheera, mi sum la ggascheera, ich bi d Sennäri!». – Där Schnäggu sii laçhändu us där Hittu chu und meinä in teiffär Schtimm: «È mi sum ul ggaschèr, è mi sum ul ggaschèr, und ich bi där Sennu»! - Da gseedärs umúm: Welds z letscht lacht, lacht um beschtu!

In äru andru Zellutu heissuts, äs sii u Hopsch^ul gsii, wa d Wett gwunnu hei. We d Amsla sii chu, hei är ra unggägu ghoiru: «Mi ggo ggaasch, ich hä gsennut!»

Quelle: Aus Simplons alten Tagen, Zenklusen Ernst (1965), S. 140.